Afgelopen zondag hebben we weer een flink stuk gelopen. Best een beetje spannend, want Evelien liep voor het eerst sinds drie weken weer met haar volle rugzak. Afgelopen week was ze bij de osteopaat en die kraakte dat het een lieve lust was. resultaat: alle wervels bovenin staan weer prima recht. En hoe zouden die zich houden met een tochtje van 20 kilometer?

Bij het station van Kruiningen (dat is trouwens te huur - ideeën, liefhebbers?) parkeren we de auto en vandaar lopen we naar het Yerseke Moer.De nevel in de verte beloofte een nog warmere dag dan gisteren en geeft tegelijkertijd iets mysterieus aan het landschap. In het Moer is zowaar een picknick tafel gezet en we drinken erkoffie en dan hup verderrichting Wemeldinge. We moeten de brug over het Kanaal door Zuid - Beveland over en ja hoor, net als wij de brug op lopen hoor ik een belgerinkel. we kijken elkaar aan: rennen? Nee toch maar niet. Ten eerste rent het niet heel soepel, laat staan charmanten ten tweede hebben we geen zin dat de slagboom aan de andere kant net voor onze neus naar beneden gaat. Je zal daar boven in hangen aan zo'n openstaande brug!! Visioenen van Amerikaanse films doemen in sneltrein vaart op. Nee dan maar even in de wind wachten tot die twee zeilbootjesweg zijn. In tegenstelling tot mijn broer ben ik geen zeiler, maar ik vraag me wel af of die twee hun mast niet kunnenstrijken? We gaan even later aan de andere kant van de Postbrug rechtsaf langs het kanaal, richting Wemeldinge.He is een beetje saai, vind ik. In de jachthaven van Wemeldinge lijkt de recessie nog niet erg aanwezig en via geasfalteerde weggetjes lopen we het dorp weer uit. Fruitboomgaarden, overal fruitbomen. Mèt zelfgemaakte bordjes 'Verboden toegang'. Wordt er op zulke grote schaal clandestien fruit geplukt dan?

Het weggetje is saai vind ik. Ik troost me, nou ja troost, met de gedachte dat er straks nog wel vaker en langer zulke saaie stukken zullen komen. Volgens Evelien zal ik daar meer moeite mee hebben dan zij. Kijk, dat is nog es een goede motivatie: dat zullen we dan nog wel es zien, denk ik. Ineens staan er een aantal kleurige parasols langs de weg in de berm. Erachter een boerenschuur, gewoon zo'n landbouwloods, maar mèt de glorieuze titel 'de Pottekijker'. Overal aan paaltjes hanger theepotten! Een zelfgemaakt schoolbord onthult dat er THEE te krijgen is. Dat wil ik zien, zegt Evelien. Ik zucht, want ik ben nog niet onthaast en denk aan de trein die vanuit Kapelle richting Kruiningen gaat: slechts 1x per uur en we liggen net zo mooi op schema. M'n planning!! Je kunt zuchten wat je wil, maar ik ga kijken en dat doe ik straks ook, zegt ze beslist en stapt het erf op. Ik ga mee, onthaasten moet toch ergens beginnen. In het schemerdonker van de loods staan honderden theepotten op plankjes langs en in kastjes tegen de wand. De verzamelaarster verschijnt even later in eigen persoon,stoere pet op het hoofd,haar ogen omrand met grote rode vlekken - hooikoorts? Er blijken theepotten te zijn die door de overheid na de Tweede Wereldoorlog aan de mensen gegeven werden; idem dito aan hen die na de Watersnood ramp van 1953 alles verloren. Wist je dat je door te tikken tegen een theepot kunt horen of er mergel in zit en dus uit de Ragoutfabrieken in Maastricht afkomstig is? Ik niet. je bent nooit te oud om wat te leren. Of we thee lusten, vraagt ze. Tja,.. Ja graag zeggen we, vooral uit beleefdheid. Wedrinken gloeindhete thee uit aardewerken bekers, terwijl de zwaluwen over ons hoofd in en uit vliegen. Om de twee dagen moet er stront worden geruimd, dat is wel duidelijk. Er verschijnt nog een echtpaar. Hij weet te vertellen dat over de weg die we net overstaken de vijfde Duitse divisie zicht terugtrok van Vlissingen naar bergen op Zoom en die hadden heel wat zwaardere rugzakken! De thee is gratis, maar als we willen kunnen we een gift stoppen in een wit stenen hond: voor de Dierenbescherming. Dat doen we. Jammer dat ie niet blaft als dank of zachtjes met z'n staart kwispelt.

We vertrekken met de hartelijke succeswensen voor onze op stapelstaande tocht naar Rome en lopen verder. We kijkenelkaar aan: saai, hoezo saai?