'Jullie trainen zeker wel veel?', is een veel gehoorde vraag van vrienden en kennissen. Hoewel als vraag geformuleerd, wordt het vaak op een toon gezegd, die, hoewel goedbedoeld en oprecht geïnteresseerd, een ontkennend antwoord eigenlijk uitsluit. Wanneer je een tocht van zo'n 2000 kilometer gaat maken, dan is het toch logisch dat je daarvoor traint? Om je eerlijk de waarheid te zeggen: de laatste dagen, zeg maar rustig de laatste twee weken zit er flink de klad in onze training. Daarvóór gingen we vaak om de andere dag 's avonds een uur of twee, drie lopen, uiteraard mèt de bepakte rugzak en in het weekend kon dan een langere etappe gedaan worden. Maar de laatste dagen............. Er is altijd wat, er komt steeds iets tussen! Nu zal ik me niet meteen verschuilen achter werk, hoewel dat ook meespeelt, maar vaker was het de regen, die onze wandelplannen dwarsboomde.

Regen, hoor ik je denken, daar krijg je straks toch ook mee te maken? Je denkt toch niet dat je naar Rome kan lopen zonder een paar flinke regen- of onweersbuien? Nee, troost je, dat denken we inderdaad niet. Waarom dan toch niet getraind wanneer het regent? Je bent toch niet van suikergoed, zou mijn oma zeggen. Als het regent word je nat, zei een vriend kort en bondig. Ze bedoelen allemaal hetzelfde: regen hoort erbij, dat aanvaard je en je loopt door.

Wat onze spullen betreft, daar ligt het niet aan, die kunnen er wel tegen. We hebben allebei een zogenaamde softshell, een winddicht, ademend lichtgewicht jack waar de regen afparelt. Geweldig spul! Voor de forse hoosbuien hebben we een uitstekend regenjack en dito broek. Onze spullen in de rugzak zitten in een vuilniszak en de rugzakken hebben ook een aparte regenhoes. Wat is dan nog het probleem? Lopen, zou je zeggen! Dat hebben we wel vaker gedaan. Ik herinner me een meerdaagse tocht door het Oosten van Overijssel in de meivakantie waarbij het dagen achtereen goot! Vorig jaar zomer liepen we een tocht door het Roemeense Apuseni gebergte en werden we overvallen door een langdurige stortbui. We kwamen doorweekt en drijfnat bij ons overnachting adres aan: een eenvoudig boeren onderkomen. De houtgestookte boiler was uit, dus geen warme douche die de verkleumde botten kon opwarmen. Het hout was op en morgen was er een nieuwe kans. We droogden ons af, trokken alles aan wat nog enigszins droog uit de rugzak kwam en kropen onder de buitengewoon zware, maar warme dekbedden. Wanneer we in het begin in de regen lopen baal ik ervan, ik maak me zorgen of alles wel waterdicht is en blijft! Waar ben ik aan begonnen, moet dat nou, is dit nou leuk? Evelien is daar makkelijker in. Je kunt er toch niets aan veranderen, accepteer het nou maar,is haar standaard mantra. Na enige tijd komt de omkering: zelfs ik geniet van het weer, je ziet die prachtige afwisseling tussen zwarte buien en stralende zon, je wordt één met de omgeving, je gaat erin mee, erin op. Ik realiseer me weer dat ik zoveel binnen zit: naar het werk in de auto, binnen het kantoor, naar een vergadering in de auto, in een vergaderzaaltje zitten, terug met de auto, kantoor, met de auto naar huis, binnenzitten. Hoe heerlijk is het om dan een hele dag buiten te zijn, te werken in de tuin, te lopen in de vrije lucht. Ik heb werkelijk het gevoel dat die bui je niet kan deren. Beetje stoer gevoel eigenlijk ook wel.

Maar ja, de afgelopen weken hebben we dan toch juist niet met regen gelopen. Dat kan tijdens de tocht nog wel! Net als bij het zwemmen, als je 'door'bent, is het bijna altijd lekker water. Maar daarvóór? Beetje slap? Tja............

Iemand wenste ons voor onze tocht het volgende toe:

'ik wens je, zeer genegen, zoveel geluk en zoveel zegen, als alle druppels van de regen'.

Laat die stortbuien nu maar komen!