Voorbereiden,..................maar waarop?

Er zijn mensen die zonder (al te) veel voorbereiding op pad gaan, weinig tot geen kaarten bij zich hebben, soms met gewone schoenen aan, gewoon starten richting Rome of Santiago de Compostela. Laat het maar meteen duidelijk zijn: Ik hoor zeer zeker niet bij die categorie. Integendeel, ik ben meer van het pro actieve plannen, liefst een jaar vooruit. Dat doe ik in mijn werk, voorzitter van de raad van bestuur van Archipel Scholen (22 scholen voor openbaar basisonderwijs op Walcheren), maar ook privé wel. Evelien heeft dat beduidend minder. Eigenlijk mag je wel zeggen: heeft daar nauwelijks last van, want, eerlijk is eerlijk, het is ook wel eens erg vermoeiend, al dat vooruit plannen. Moet dat eigenlijk wel, zo´n strakke planning? Ga ik juist niet lopen om het loslaten te beoefenen? Natuurlijk biedt een beetje planning voordelen, geen twijfel daarover, maar waar ligt de grens? Ben ik die misschien al over? Waarom hecht ik eigenlijk aan planning? Kan ik niet met onverwachte situaties omgaan? Ja, dat kan ik wel, maar waarom dan al die zekerheid? Wat beoog ik daarmee? Help ik mezelf of anderen daarmee? Lekker vraagje voor straks, onderweg!

Goed, dat voorbereiden heeft ook iets erg leuks in zich: vooruitkijken, vol verwachting klopt m´n hart, je weet wel! In ons gezin zijn we wel een beetje van de voorpret en de aftelkalenders: lootjes voor de sint in oktober trekken; voordat we met wintersport gaan; voordat we met het hele gezin van vier kinderen en (toen twee, nu drie en in januari vier), kleinkinderen naar Turkije gingen. Eén van de kinderen vroeg laatst al langs haar neus weg, maar met een serieuze ondertoon, wanneer de eerste tip kwam voor onze volgende grote familie uitstap in 2012! Ja, ik kan het ieder aantonen: opvoeden heeft invloed!Goed, ik neem je mee langs zomaar een paar aspecten waar wij in de afgelopen maanden mee te maken kregen.

Beesten

Wat te doen met teken? Tekenpincet mee en eruit draaien. Dat is best lastig weet ik uit eigen ervaring. Tijdens een kamp met groep acht in de bossen van Reusel heb ik er ooit eens eentje geprobeerd te verwijderen. Ik wist toen trouwens niet dat dat een teek was. Dat werd nog een hele toestand, compleet met rode cirkelvormige uitstraling. Maar de ziekte van Lyme heb ik in elk geval niet gekregen. Wel eens gehoord van de vossenlintworm? Schijnt voor te komen in de bossen tussen Zuid Duitsland en Noord Italië. Geen bosvruchten plukken en eten, geen bramen en bosbessen dus zeg ik tegen Evelien. Ja doei, zegt die, dat is net zo leuk en lekker! Dat valt wel mee hoor, die lintworm. Loslopende, blaffende, ondervoede en gemeen kijkende honden is een ander fenomeen waar de wandelaar mee te maken krijgt. Je ziet ze likkebaardend naar die smakelijke, bruin gebrande kuiten van ons kijken. Wat te doen? Steen gooien of worden ze daar juist nog agressiever van? Gaan ze echt weg van het geluid van zo´n hondenfluitje? Evelien denkt van wel en heeft er één. Ikzelf ga me maar heel groot maken, beetje doen of ik de leider van de troep ben. Dat gaat me vast goed af.

Ziekten en ongemakken

En als je nou ziek wordt, wat doe je dan? Dan gaan jullie toch wel terug? Als wij dan zeggend at we dat niet zomaar kunnen zeggen omdat het afhangt van de tijd en plaats waar dat gebeurt, vlak ná vertrek of vlak vóór Rome, dan zie je onze gesprekspartners weliswaar begrijpend knikken, maar je hoort hun hersens kraken. Vooruit, we nemen in elk geval een amoxicilline kuur mee. Altijd handig. De tetracyclinezalf laat ik net als de zinkzalf thuis. Gewoon jodium helpt ook om een wondje te ontsmetten en ik hoef ook niet alles dubbel mee. Zo hadden we in het begin bij het inpakken werkelijk een hele batterij zalfjes mee: tegen spierpijn, tegen pijnlijke gewrichten, tegen verstuikingen, tegen vermoeidheid. We laten het allemaal thuis.

Verdwalen

Ten eerste ben ik nog nooit echt verdwaald, in de zin dat ik werkelijk niet meer wist waar ik was. Is geen kunst, ik heb nu eenmaal een goed richtingsgevoel met de geboorte meegekregen. En ten tweede, bestáát verdwalen wel? Ja we gaan heel ver dwalen, zeker, maar is het niet zo dat elke weg een goede weg is, die je ergens brengt? Gaan we niet juist op pad om te ont-moeten, om onverwachte ervaringen op te doen? Bestaan er wel omwegen? Alle wegen lopen immers naar Rome. Goed ik heb dan een GPS en die neem ik mee, maar meer voor de zekerheid (daar héb je dat gevoel weer). Verder vertrouw ik op m´n kompas en m´n gevoel. U ziet het, de afgelopen maanden heb ik me dus voor onze tocht grondig voorbereid. Steeds dook de vraag op: waarop moet je je voorbereiden en moet je je eigenlijk wel willen voorbereiden? Sta je dan nog open voor het onverwachte of heb je alles al dichtgeregeld en uitgedacht? Vragen, vragen, vragen. Wie weet hebben we over een paar maanden een (begin van een) antwoord.

Cor

Cor