Stel je de boulevard van Vlissingen in juli voor: de branding golft, de zon schijnt, mensen lopen in meer of minder flatteuze staat van ontkleding langs de zee en het terras, schepen schuiven vlak onder de kust bruisend voorbij en vlaggen wapperen. In zee zijn vandaag niet veel mensen. Lijkt me, gezien het weer verstandig. Op de terrassen van de vele café - restaurants zitten mensen die wel houden van een stevige bries. Ik zit, samen met de stafleden van het ondersteunend bureau van Archipel Scholen binnen. Straks kan ik nog genoeg buiten lopen! Binnen is het tamelijk rustig. De ober aan wie ik vraag waar onze gereserveerde tafel staat, kijkt glazig: vakantiewerker? Een collega wijst ons dan maar onze tafel. Naast ons zitten een Duitssprekende man en vrouw, type Sjonnie zal ik maar zeggen en een jonge vrouw, zo te horen aan de conversatie over en weer hun dochter. Zij is erg druk met de telefoon en smst heel wat af. Gezellig.

Goed, terug naar ons eigen gezelschap: enkele dagen voordat de schoolvakantie begint, hebben wij onze traditionele gezamenlijke lunch. Daarbij hoort altijd een kleinigheidje wat ik voor de medewerkers uitzoek, vaak (min of meer) toepasselijk op hetgeen er in de afgelopen tijd gebeurde of te gebeuren staat. Zo ook nu.

We drinken wat en wachten op de komst van mijn collega in de Raad van Bestuur, die een nieuwe directeur op één van onze scholen voorstelt aan het team. Hij zal later aanschuiven.

Wij bestellen alvast en dan onverwacht, begint ineens Margreet met een speech. Ze vertelt dat ze door te Googlen steeds meer van de achtergronden van pelgrimstochten te weten kwam en zich goed heeft kunnen inleven in wat ik de afgelopen weken al over m´n tocht vertelde. ' Jij hebt altijd wel wat voor ons, maar voor deze speciale gelegenheid wilden wij ook iets aan jou meegeven', zegt ze. Ingelezen als ze is, voegt ze eraan toe dat het presentje natuurlijk niet te zwaar moest zijn. Instemmend knik ik. Vervolgens hoor ik dat ze al weken bezig zijn, maar dat het gouden idee niet gevonden werd. Op een simpele in mijn ogen vanuit belangstelling gestelde vraag, of ik ook muziek meenam, antwoordde ik ontkennend. Ik ga zelf wel lopen zingen! Trouwens met die dopjes in je oren hoor ik de leeuweriken niet en dat moet je niet willen missen. Ik blijk ook op dit punt door Karen te zijn uitgehoord en boorde hen alweer een mogelijkheid door de neus. Lastig hoor zo´n leidinggevende.

In het laatste weekend, enkele dagen voor de lunch, had Harry ineens een brainwave. Hij dacht door op de lijn pelgrimeren, spiritualiteit en ineens, voilà, daar was het idee, zo vertelt hij vol trots. Mijn hersens doen overwerk, maar ik kan niets bedenken. Hoewel ik veel verrassingen al van te voren zie aankomen of doorgrond, wordt het dit keer ècht een verrassing. Dat op zich is al knap! Voordat Harry verder gaat geeft hij mij als een volleerd acteur die de spanning langzaam laat stijgen, een klein, zwart, plat en langwerpig doosje.Tja, wat kan daar nou inzitten? Theelepeltje? Horloge? Ketting met een kruisje of ander symbool? Condooms? Maar nee, de twee paar voeten die op de bovenkant van het doosje getekend zijn symboliseren geen intieme verstrengeling van twee mensen, maar staan braaf náást elkaar. Dat valt dus in elk geval af. Genietend van zijn finest hour gaat Harry verder: ' We geven je St. Christoffel mee als beschermheilige!'. Wow, ik ben werkelijk verrast door deze vondst. Nu pas mag ik het doosje openen: op de binnenkant van het deksel zit een bijpassend gedicht geplakt en erin ligt een hele fraaie, stevige zilverkleurige sleutelhanger met daarop St. Christoffel die een kind op zijn schouders draagt.

Nu waren we niet van plan om sleutels mee te nemen, behalve dan op mijn hoed het symbool van Rome, een speld die uit twee gekruiste sleutels bestaat, maar deze sleutelhanger gaat mee, zeker weten. Ik ben toch wel een beetje overdonderd, ik had helemaal niets verwacht en iets dergelijks toepasselijks al helemaal niet. Wat je geeft moet je vergeten en wat je krijgt moet je onthouden! Ik bedank ze hartelijk. Dankzij het gegoogle van Margreet krijg ik er meteen een hele serie verhalen bij, die de herkomst van deze legende vertellen. 'Daar houd je toch van, van verhalen?' Nou en of.

Het gedicht krijgt, zo zeg ik toe, een plaatsje in ons 'beschermengel' boekje: een boekje waarin familie, vrienden en kennissen een tekst, gedachte, overweging, lied of wat dan ook geplakt hebben: voor elke dag één. Elke dag loopt er zo een bekende met ons mee.

De hanger hangt inmiddels aan de rugzak, aan de linkerkant, bij m´n hart.

Cor