Al lopend komen we langs wat klaarblijkelijk een school is. Er staat een afdakje met de tekst: verloren voorwerpen onder het afdak. Wij kijken: er ligt niks. Geen wonder,als je iets verloren bent, zal hetwel niet onder een afdak liggen. Dan is het immers gevonden!Verder lopend ontspint zich een filosofisch gesprek. Wat zijn wij eigenlijk verloren tijdens onze levensloop? Behalve de mensen die we verloren aan de dood en mensen die we niet meer zien, denk ik ook aan dat ik vooral argeloosheid ben kwijtgeraakt, het simpele vertrouwen van een kind om te doen, mee te gaan, vertrouwend dat de ander geen kwaad in de zin heeft. Wanneer het in het lecven ten diepste gaat om begrippen als angst en vertrouwen, dan denk ik dat ik misschien heb toegestaan dat angst hetvertrouwen hier en daar overwoekerd heeft. Evelien denkt dat ze juist meer vertrouwen heeft gekregen. Dat ze behoudendheid steeds meer heeft kunnen loslaten. Je verliest zulke dingen bewust, maar ook wel zonder dat je er erg in hebt. Al pratend constateren we dat praten en nadenken over hetgeen je verloren hebt, impliceert dat je weet wat er in je rugzak zit. Hoe kun jeweten wat je kwijt bent, wanneer je niet weet waarmee je op reis gaat? Wat deden je ouders en anderen daarin? Wat voegde je zelf toe? Wazt zit er ook in jouw rugzak, misschien diep onderin, verstopt? Genoeg stof om over na te denken.

Praktische zaken vragen ook de aandacht: waar is een prullenbak voor de lege yoghurtbekertjes die ik, beschaafd mens als ik ben, in mijn broekzak stopte? Zelfs Onze Lieve Vrouwe van Eeuwigdurende Bijstand van wie we onderweg menige kapel zien, kan niet helpen. Als we uiteindelijk na 4 kilometer een prullenbak treffen, ben ik de yoghurtbekertjes verloren............ Even later merk ik dat datzelfde lot mijn zakdoek heeft getroffen!De kapel van St. Antonius helpt ook niet: de aanroep St. Antonius beste vrind, maak dat ik mijn zakdoek vind, levert geen succeservaringen op.

Nou ja, de tranen voor vandaag waren toch al gedroogd.

cor