Ik zit op een terras in de Rue Hector Despret in Jeumont en beschouw het leven wat zich voor mijn oog ontrolt. Ik moet je zeggen dat dit met een Leffe blonde (pression) voor je neus, voeten in de zon en gezicht in de schaduw een buitengewoon plezierige activiteit is. Evelien is even naar het postkantoor om postzegels te kopen en ik kijk. Er komen vier meiden aan, de jongste ongeveer 9, 10 jaar, de oudste zal ondanks haar make up die duidelijk veel meer suggereert, niet veel ouder zijn dan 13. Ze stoppen voor het cafe waar ik zit en smoezen wat.De onder mascara verstopte gaat naar binnen, de anderen blijven voor de geopende deur van het café annex lotto verkooppunt hangen en kijken soms steels naar binnen, dan weer nonchalant voor zich uit. Ze wachten. Ik ook. Dan komt mademoiselle mascara weer naar buiten, aha met vier pakjes sigaretten in de hand. Ze worden meteen verdeeld en ook de jongste van het stel krijgt een pakje. Ze kijkt trots, ik hoor er bij!, en tegelijkertijd schuldbewust: als ma mère dit wist! Ze zetten er de pas in en lopen naar het tegenover het café gelegen parkeerterrein. Daar worden de pakjes van cellofaan ontdaan wat vervolgens achteloos op de grond wordtgegooid. De jongste, die nog niet helemaal bedreven is in dit soort van huis uit ontraden gedragen in het algemeen met dit soort escapades nog duidelijk minder ervaring lijkt te hebben, kijkt enigszins hulpeloos om zich heen. Dan volgt ze haar zusters in het kwaad en gooit haar cellofaan ook maar op de grond. Gezusterlijk lopen ze verder. Het cellofaan waait voor de voeten vaneen man die uit een slechte gangsterfilm lijkt weggelopen: klein, waggelende gang, hand in een zak, grijs haar onder een gedeukte glefhoed, uitgezakt colbertje met een wit- zwart ruit motief, een door de warmte neerhangende snor die zijn gezicht een droef uiterlijk geeft. Hij heeft een zonnebril op, waarvan de bovenrand van de glazen zijn bewerkt met glinsterende nep briljantjes.Zijn eveneens grijze broek heeft betere dagen gekend en wordt opgehouden door een zwarte judoband. Een kampioen aan lager wal? Hij loopt langzaam naar de bank aan de overkant van de straat, klimt de drie treden op, stopt en tuurt naar binnen. Wordt hier een overval beraamd?Dan doet hij ineensde deur open voor iemand anders. Eindelijk actie en ik zit eerste rang. Helaas, waarschijnlijk is degene voor wie hij de deur opende een bekende, zijn vrouw waarschijnlijk. Hij loopt met haar mee, recht op mijn terras af. Ondertussen spreekt hij enigszins geagiteerd en dringend tegen haar en graait ondertussen in haar open tas. Dat heeft weinig zin, want ze heeft de paar gepinde euros in haar zwaaiende rechterhand, nog buiten zijn bereik.Haar pensioen? Zijn AOW? Dan commandeert hij haar naar binnen in mijn café en wacht zelf buiten, bij de vuilnisbakken, die de pezige barmevrouw zojuist buiten heeft gezet. Hij loopt een paar keer naar de deur, kijkt ongeduldig controlerend naar binnen en zoekt zijn positie weer op. Daar komt ze terug, een serie loten in de hand. Mee jij, zo lijkt hij te zeggen en trekt zijn slecht ter been zijnde vrouw mee naar de overkant. Zo snel gaat dat niet meer bij haar en gezien de staat van haar spataderen en haar schoeisel lijkt me die strompelende gang alleszins verklaarbaar. Hij wacht ongeduldig aan de overkant. Hij staat al bij de auto en beduidt haar met een ongeduldige hoofdknik in te stappen wanneer zij nog maar net de zebra over is. Wanneer zij ook in is gestapt wordt er niet weggereden. Worden eerst alle lotto formulieren bekeken? Maakt hij ruzie omdat ze weer geen prijs hebben? Is hij gewoon, onverwacht misschien voor mij, zorgzaam en laat hij haar even uitrusten? Het leven van een pelgrim is vol vragen. Ik zal het antwoord nooit kennen, hun auto staat te ver en liplezen kan ik niet.

cor