Weer twee dagen verder: van Reims naar Trepail in de Champagne streek en daarna naar Chalons en Champagne. We lopen Reims uit langs een kanaal waarvan het water nog het meeste lijkt op koud afwaswater bij ons vroeger thuis, dus het tijdperk voor Dreft zal ik maar zeggen. Het is een mooi jaagpad, maar jagen of gejaagdheid is wel het laatste waar we aan denken. Tien kilometer lang lopen we dat pad en dan wordt het toch een beetje saai; evelien heeft veel last van haar rugzak: is ie verkeerd gepakt, zit ie te hoog, te laag? In elk geval wordt er tijdens onze koffiestop grondig aandacht aan besteed: uitpakken, opnieuw inpakken en enigszins hoog dragen. Dat betekent wel dat de heupriem haar bijna de buikademhaling beneemt, zeker wanneer ik de riem nog es extra mag aantrekken. Ze loopt daarna wel weer wat beter. Dat kan ik nog steeds niet zeggen van mijn voeten: die doen nu al vanaf het vertrek pijn en het lijkt eerder erger te worden. Ik smeer bij elke pauze volop creme podologique, maar het lijkt steeds korter te werken.Na het kanaal trekken we de wijngaarden in, op weg naar de Montagnes de Reims. Overal champagnehuizen. De wijngaarden zien eruit om door een ringetje te halen, allemaal op dezelfde hoogte gesnoeid. Dat moet welhaast machinaal gebeuren en inderdaad, we zien zo'n machine door de rijen rijden, alles wat boven een meter uitkomt rigoureus verwijderend. Door het mooie bos met volop sporen van sangliers, wilde zwijnen, lopen we aan de andere kant via opnieuw wijngaarden een klein dorpje binnen: Trepail. Daar hebben we bij madame Viviane Jacqueminet een kamer gereserveerd. Op nummer 6 wordt niet opengedaan, maar een behulpzame overbuurman verwijst ons naar nummer 4. Als daar de deur opengaat staat er een glimlachende madame die ons verwelkomt. Of we het erg vinden bij een andere pelgrim te slapen, Ja, wel als we de keus hebben. Hebben we die, heeft ze nog een andere kamer, Dat heeft ze. Ze neemt ons mee een rommelig binnenplaatsje over, trap van een soort schuur op, en voila, daar is de kamer: een soort zolderkamer voorzien van enige spinnenwebben eneen stoffige houten vloer, met twee stapelbedden en een stuk of drie eenpersoonsbedden voorzien van dunne (paarden-) dekens. De bedden piepen en kraken dat het een aard heeft en de matrassen zakken geweldig door zoals vroeger thuis, maar het is prima zo. Mijn voeten verlangen naar rust, maakt niet uit waar dat te vinden is. De douche is in een ander deel, boven de schuur, waar gipsplaten zijn gebruikt om een acceptabele indeling te maken van de grote ruimte.Het huis staat zo ongeveer in de achtertuin van het kerkje en dat klopt, want het isde oude pastorie uit de 17 de eeuw.Omdat er verder niets te drinken is, lopen we na een opfrisbeurt het dorpje in op zoek naar een café.De plaatselijke kruidenier heeft niet veel klanten en zijn assortiment ligt keurig naast elkaar uitgestald: tien zakken chips naast elkaar, acht repen chocolade idem dito. We kopen Bavaria en chips en gaan tegenover de mairie op een bankje pelgrim zitten wezen.

Het avondeten gebruiken we bij en metmadame en de andere pelgrim, die onderweg is naar Santiago. Omelet, rode saus en macaroni, brood en wijn! Ik kom ogen tekort om te zien wat er in die keuken/eetkamer te zien is: van legobouwwerken tot stapels nog te openen post, van kalenders uit 2007 tot foto's van haar drie kleinkinderen en dat alles opgestapeld in viervoud. Ze blijkt al honderden pelgrims onderdak geboden te hebben en is erg vriendelijk en spraakzaam. Mijn kennis van het Frans, hoewel niet heel slecht houdt absoluut geen gelijke tred met haar spreektempo. Slapen dan maar en zelfs evelien ligt om negen uur plat! 's Morgens ontbijten we op zijn frans: grote kommen koffie, waarin het verse stokbrood gedoopt wordt en een potje zelfgemaakte confiture. We lopenin de nieuw en veelbelovend ruikende ochtend Trepail uit, uitgezwaaid door Viviane. Eerst nog wat asfalt en andere champagne dorpen, voordat we de GR 654 oppakken. Die brengt ons naar Chalons, maar het gaat met mij maar moeilijk; Wanneer we niet samen over iets praten ( en dat komt voor!), dan is de aandacht snel gericht op die pijnlijke voeten: twee grote eeltplekken waar vocht onder lijkt te zitten en de bal van beide voeten zijnzeer branderig. De voeten zijn redelijk beplakt met Compeed, tegen eeltknobbels en - plekken en hielkloven en weet ik wat al niet, maar echt soelaas biedt het niet. Lopen door de pijn heen dan maar, waarbij elke rust voeltals een bevrijding.Zo'n drie kwartier na de rust is de pijn weer terug. Al met al zo pijnlijk dat het laatste uur het huilen soms nader staat dan het lachen. Moet ik hier aan wennen? Is dat nou nog niet gebeurd dan? Nog meer gewicht uit de rugzak halen?Bungelen met de voeten in het water van het kanaal is heerlijk!

Zoals elke dag komen we toch gewoon weer aan. Ik weet dat ik straks op het terras, met een biertje, de pijn weer snel achter me laat, tot morgen in elk geval. Vanmorgen ontdek ik een rode streep die van de gele eeltplek naar de enkel loopt. Dat zal toch geen bloedvergiftiging zijn, denk ik, pessimist die ik dan snel ben, meteen? Ik besluit naar een dokter te gaan. Die stelt me gerust: geen bloedvergiftiging, maar wel veel vocht onder die twee eeltplekken. Ze durft er vanwege het risico van infecties niet in te snijden, maar zegt dat ik twee dagen rust moet houden. Twee?, ik denk zelf meer aan één.Ik krijg een recept voor een bepaald soort compressen, die ik er op moet doen. We blijven dus nog een dagje in Chalons, bekijken kerken, maken dit artikel, rusten en plannen de volgende dagen in, rekening houdend met die gekke voeten van me.Dus: de groeten van m'n voeten (en van evelien!).

cor