Vandaag lopen we van Langres naar een gite in les Archots, waar we rond half drie aankomen. De eigenaar/beheerder van dit op een heel stil bosachtig plekje weggestopte pareltje ziet er met zijn ruim openhangende overhemd wat morsig uit. De keukentafel die vol ligt met kranten en sigaretten en waarop een respectabele hoeveelheid flessen staat, doet vermoeden dat Serge wel iets lust.Wij ook trouwens; Hij brengt ons twee biertjes, met de kroonkurk er op en verdwijnt. Geen nood, mijn onvolprezen zwitserse zakmes weet daar wel raad mee. Bij het tweede flesje kijk en lees ik beter: schroefdop!! Een lerende pelgrim! Ik vraag of Serge een wasje kan draaien en dat is geen probleem. We zitten buiten, zo stil, zo vredig, buitengewoon! Er komen nogal wat autos aanrijden: allemaal bekenden denk ik, want ze verdwijnen in de keuken en de stemming stijgt daar hoorbaar naar een gezellig peil. Zo komt er niks van koken, denk ik, hoewel ik dat Serge ook niet meteen zie doen. Ik loop wat rond: een brug uit 1883, die inmiddels gerestqureerd is, een oude half ingezakte boerderij, met een groen uitgeslagen bestelautootje in de wei. Die staat er zo te zien al wel even. Schapen lopen er omheen en een enkele durfal heeft de weg naar binnen gevonden. Wanneer ik wat wijn ga vragen, krijg ik van Serge gul een hele fles mee. Er komt een auto met een beslist ogende vrouw aangereden. Madame? Met papieren en nog wat spullen in de handen loopt ze naar binnen en ja hoor, even later begint de schoonmaak: de eerste vier mannen ruimen het veld. Er klinken tafeldek geluiden, een duits stel doemt precies om acht uur op, ook gasten.Aperitief: door Serge zelfgemaakte amandelwijn, zeg maar een soort amaretto. Geheim recept, dat geeft ie niet prijs. We eten vervolgens heerlijk! Voorgerecht, lamskoteletjes, kaas, appeltaart: alles uit eigen tuin en gemaakt door Serge! ' Ik drink dan misschien een beetje veel,' zegt hij met enige zelfspot, ' maar ik weet wel wat lekker is!' .Wij kunnen dat alleen maar beamen. Met Didier, een belg uit Luik die in deze streek voor zijn werk is (broodsnij machines) en het duitse stel op leeftijd, wordt het snel laat. ' Dit is een betere manier om bij elkaar te zijn, dan in 1944', zegt de alleen duitssprekende heer. Daarmee bevestigt hij een beetje het beeld dat evelien en ik hebben van oudere duitsers: wanneer je met ze spreekt, gaat het vaak ook (even) over WO II.

De andere morgen nemen we hartelijk afscheid van Serge, ook al vergeet hij onze thermosfles te vullen en is hij het stempel voor ons pelgrimspaspoort alweer vergeten, zodra ik erom: we sluiten hem in ons hart. Gewoon, omdat het een echt mèns is, iemand die zichzelf is. Ik ben s morgens nou eenmaal niet op mijn best, mompelt hij tussen twee hoestbuien door. Ondanks dat hebben wij genoten Serge, merci beaucoup et au revoir!

Cor