Na twee dagen rust, komen we aan in het dorp Etalans. Een boerendorp wat al minder rommelig oogt, de Franse slag, zullen we maar zeggen, maar al iets weg heeft van de keurige netheid van de Zwitsers. Een groot bord aan de ingang van het dorp kondigt onze overnachtingsplek al aan: 'Hotel Restaurant 'Au champs des Voirs'. Het blijkt niet meer dan een bar/tabac te zijn, aangrenzend is het restaurant, een lokaaltje met wat formicatafeltjes en een paar keukenstoelen. We krijgen een sleutel mee voor onze studio?! waar we via de buitentrapkunnen komen. In het kamertje treffen we een tafeltje en een stoel aan en een bed waarvan we met de eerste blik erop al weten dat dat morgenochtend opstaan is met rugpijn. Verder staat er een wrakkig keukenblokje waarvan de wasbak tevens dienst moet doen als wastafel, maar er is een goedfunctionerende douche en toilet.Ach, het kost ook maar 35.00 euro (een euroteken zit er niet op een zwitsers toetsenbord). Nadat we ons opgefrist hebben en onze gewassen sokken weer gezellig uit het raam hangen, begeven we ons weer naar benedennaar de bar waar we vanaf het formicatafeltje het barleven gadeslaan. Het is een komen en gaan van vooral mannen. Even een kop koffie of een biertje en 5 minuten later staan ze weer buiten. Wij doen intussen ons eerste spelletje Carcasonne. Thuis heb ik de kartonnenkaartjes gecopieerd en gelamineerd met als resultaat dathet spel de helft lichter weegt. Dus niet voor niets steeds meegesleept. Om half 8 `s avonds staat er voor ons ( wij zijn de enige eters!) een behoorlijke plak paté en crôute voor ons klaar, waarna een schotel volgt met een lokale gebakken worst waar overheen een pot Hak?doperwten met worteltjes is uitgestrooid. Vervolgens krijgen we drie lokale soorten kaas met brood voor onze neus en de maaltijd wordt afgesloten met een huisgebakken vruchtentaart. Vraag me niet om welke vruchten het ging, ik kwam er niet goed achter. Het geheel was zo zoet dat de smaak van de vruchten verloren is gegaan. Al met al een prima maaltijd voor slechts 11 euro pp. Dat hebben we wel eens slechter meegemaakt. Als we de volgende dag het dorp uitlopen om half 8 ´s morgens horen we de eerste koeienbellen. Een prachtig getinkel van al die verschillende bellen op een eveneens prachtige ochtend.We lopen die dag naar Ouhans, een dorp midden in de Jura. Onze overnachting daar verschilt nogal met die van gisteren. Een keurig hotel met een even keurige menukaart. Vanwege de 3x zo hoge hotelprijs kost het ons moeite om op de menukaart iets te vinden wat toch voedzaam is maar qua prijsenigszins binnen de perken blijft. Dat lukt maar matig moet ik zeggen. Van Ouhansgaan wede volgende dag naar Pontarlier. We slapen daar in een jeugdherberg. Vol verwachtig klopt ons hart, want als het goed is zijn daar Cor zijn oude bergschoenen gearriveerd. Ik zeg daar nu verder niets meer over, want dat verhaal is het privilege van Cor. Onderweg naar Pontarlier zien we aan de horizon de Alpen ergens in de nevel liggen. In een weiland vol herfstteiloos (een bloem...voor diegenen die hem niet kennen en hij ziet eruit als een krokus) lezen we in ons boekje een lang verhaal van André, onze schoonzoon. Hij verhaalt dat hij ons in eerste instantie als knettergek heeft versleten, maar dat dat plaats gemaakt heeft voor een vorm van bewondering. Hij eindigt met een gedichtje wat ons zeer ontroerde:

loop voor jezelf

loop voor geen ander

neem hen die je lief zijn

in je hart mee op reis.

De stiltes gevuld

met gedachten aan vroeger

na voltooiing voldoening

de bezinning als prijs.

Op 28 augustus gaan we vanuit Pontarlier naar St. Croix in Zwitserland. Rond het middaguur gaan we de grens over. Geweldig, we zijn toch wel trots op onszelf. 10 meter over de grens eten we een stuk stokbrood met worst met een yoghurtje als toetje. En ja hoor, binnen 10 minuten hebben we de pijpen van onze afritsbroek tot 3/4 aangeritst en moeten we gaan lopen in onze softshell. Attributen die tot nu toe de rugzak nog niet uit geweest zijn, maar dus niet voor niets meegedragen zijn. Het is koud, het waait en het miezert, het zal Zwitserland niet zijn!!!! In St. Croix is het ook koud en we zitten lange tijd in een Rockcafé, waarover Cor meer zal vertellen. We eten ´s avonds in een pizzaria. Het 3 man-vrouw tellende personeel staat te popelen om ons van een pizza te voorzien, wij zijn namelijk de eerste en naar zal blijken de enige gasten van die avond.

De volgende morgen, het is bijna niet te geloven, is het prachtig weer en lopen we naar Orbe. Steeds hebben we 'de echte bergen' in het vizier en kijken we diverse keren neer op het meer van Neuchatel. We lopen prachtig. De route die ons door onze routebeschrijver Paul Chinn wordt voorgeschreven hebben we even losgelaten. De man adoreert het asfalt en wij helaas niet. We hebben eenroute gevonden die door het Zwitsers wandelnet isuitgezet, dus prima aangegeven en over land- en bos- en veldpaden en die brengt ons ook waar we zijn moeten. Zo komen we in Echallans aan, net boven Lausanne. Vanochtend zijn we daarvandaan vertrokken onder een stralend blauwe hemel. Het weer heeft zich helemaal hersteld en wij stellen ons vooroordeel over het 'altijd slechte weer' in Zwitserland voorlopig bij. Dit verhaal schrijf ik nu vanuit een internetcafé in Lausanne. Zojuist hebben we ons afgevraagd of we ook eventjes varend zouden kunnen pelgrimeren en volgens ons kan dat!!!!!!!!!. We kunnen nl. van hieruit met een boot naar het eind van het meer van Geneve naar Villeneuve.Dat scheelt ons anderhalve dag lopen langs het meer. We zouden ditdoen omdat er aan het eind van de week slecht, zeer slechtweer zelfs, wordt verwacht, precies de twee dagen als wij het ultieme werk moeten gaan doen, nl. de GROTE SINT BERNARD op. En we vinden dat we het toch wel verdienen om dat met helder en redelijk goed weer te doen. Dus als het lukt, gaan we vandaag even verder met een boot. Het lijkt mij geweldig leuk en het is een aardige opmaat naar het komende grote werk a.s. woensdag en donderdag. Jullie horen er later van........

liefs evelien