Eindelijk krijg ik zelf eens de gelegenheid om iets te schrijven. Totnogtoe is het steeds Cor of Evelien die iets schrijft en dan ook nog vaak over mij, de veelgeplaagde en geteisterderechtervoet, maar zelf kom ik maar niet aan bod. Dat zullen we nu eens even veranderen. Ik heb al die vijf weken de pijn veroorzaakt en ook moeten verdurenen het wordt hoog tijd dat ik mijn verhaal eens even doe. Ik heb voet bij stuk gehouden en cor gedwongen mijschrijfruimte af te staan. Want laat ik u meteen maar melden dat het leven van een voet om het even of ik het nu ben of mijn broer, de linkervoet, tijdens een dergelijke voettocht niet over rozen gaat. Ja, ik weet wel, er wordt heel wat afgesmeerd door cor, man ik krijg de ene na de andere crème over me heen en dan stopt hij ons daarna in die fijne naar zweet ruikende teva`s van hem en dan maar klagen dat zijn voeten zo glibberen. Vind je het gek!

Er waren dagen dat ik bijna geen vrije huid meer had om door te ademen. Een pleister om de kleine teen, eentje om de grote teen, eentje onder de bal van de voet en dan een groot plakkaat om de hiel. Ach, ja die hiel. Kan ik er wat aan doen dat die grote gele eeltlaag opspeelt. Vast door die nieuwe schoenen als je het mij vraagt. Of denken jullie soms dat ik die scheermesjes pijn niet voel bij elke stap. Hij loopt boven me lekker door te stappen, maar ik heb ook nog eens het gewicht van die man met zijn elf kilo rugzak te verduren. Nou dat loopt niet lekker hoor, als je elke keer onderdrukt wordt.Eerlijk is eerlijk, hij doet wel zijn best om me zo goed mogelijk te verzorgen: bij elke stop mag ik uit die drijfnatte zweetsokken! Wat een bevrijding. Gelukkig doet ie dan na de stop mij weer andere droge sokken aan. Die frisse gel die één of andere franse schoonheid hem in een pharmacie heeft aangeraden, vind ik heerlijk. Dat dempt dat branderige gevoel, moet je weten. Weet je wat ik ook een verademing vind? Dat ie die oude schoenen sinds een paar dagen weer aan heeft.Al dat nieuwe gedoe is echt niet altijd een verbetering hoor! De kleine teen, toch altijd een beetje een ondergeschoven kindje zal ik maar zeggen, kreeg opeens weer de ruimte! En dan zijn blaren als signaal ook niet meer nodig zal ik maar zeggen. Als er maar naar me geluisterd wordt. De wreef van de voet kon weer staan zoals die altijd staat. Ik merk niets meer van een blaar onder welk deel dan ook! Kijk dat is toch wel boffen.

Maar het mooiste komt nog...................Twee dagen geleden heeft hij weer met een veiligheidsspeld in mijn hiel zitten prikken. Dat was al de derde keer en steeds zonder succes, want ja, ik ben een taaie en je bentniet zomaar door mij heen, laat staan dat je dan bij de eronder verstopte en ontstoken blaar bent. Nou moet je mij maar niet vragen of hij die speld ontsmet had, dat voel je niet hè, als er in je geprikt wordt. Je hoopt er maar het beste van. Door een noors zalfje was de eeltlaag aan de buitenkant wat dunner geworden en daar had zich een nieuwe blaar gevormd. Die blaar prikte hij door en ik dacht, vooruit, weg ermee en liet dat blaarvocht lopen. Boven me hoorde ik opgewonden enopgetogen geluiden en 'evelien, evelien' geroep. 'Krijg nou wat', dacht ik, want hij begon ook nog eens stevig op die grote eeltplek te drukken, blijkbaar met het doel de rest van dat ontstoken vocht boven water te krijgen. Hij kon inmiddels zeker wel wat pijn verdragen denk ik. En toen, toen heb ik gezorgd voor een ware apotheose, voor een uitbarsting waarbij, op schaal gedacht, de Vesuvius trots zou kunnen zijn. Ik zorgde dat al het ontstoken vocht uit die grote plek in één keer omhoog kwam en in een uitbarsting over zijn hand en de grond spoot. Je had hem moeten horen! Hij drukte me helemaal leeg en moegestreden als ik was heb ik hem maar zijn gang laten gaan. Er werd een bruin goedje in het ontstane gat opmijn hiel gegooid, er werd een helend zalfje opgesmeerd. Afdekkende pleisters werden tevoorschijn gehaald en zo goed als mijn hele hiel werd door hem ingepakt. Te oordelen naar zijn stem en de intonatie zag hij de toekomst ineens beduidend rooskleuriger tegemoet. En ik moet zeggen, toen hij daarna naar beneden liep in die openlucht sandalen van hem, toen voelde ik zelf ook helemaal niets meer. En dat na een hele dag pijnlijk wandelen!!

Nu heb ik inmiddels twee dagen gelopen en heeft hij nog maar een beetje vocht uit me weten te persen. Daarna steedseen zalfje en keurig afgedekt dat er helemaal niets in kan komen. Dat lijkt me wel verstandig, want het is wel een gat. Nou ja, meer een winkelhaak, eh winkelhaakje, wat ik met mijn eruptie heb veroorzaakt. Maar hij en iklopen nu twee dagen als een kievit en zonder pijn. Dat leek me toch wel iets om trots op te zijn.

Ik dank u allen voor uw aandacht en meeleven in de afgelopen weken met mij en mijn linkerbroer. Ik kan u met een gerust hart zeggen: de groeten van ons, de voeten!!