In twee dagen lopen we van Sembrancher op ongeveer 700 meter via Bourg St. Pierre op 1600 metere naar de pas op 2470 meter.

Als je bijna boven bent en de door de romeinen uitgehakte stenen treden bent gepasseerd, de Combe des Morts hebt overwonnen is het eerste wat je ziet: het mortuarium!. Fijn dat je er bijna bent! In dat mortuarium werden de mensen geborgen die het niet gehaald hadden of die op de pas ondanks de zorgen van de hospice broeders de dood vonden. Er liggen nog ongeveer 200 door de kou gemummificeerde lichamen in het nu dichtgemetselde gebouwtje. Wel even een binnenkomer! We lopen nog wel in korte broek en zien boven mensen uit tourincars komen in lange broek, jacks aan, sommigen een sjaal om. Dat laatste kan ik niet meer doen: heb ik alweer teruggestuurd. We hebben telefonisch een overnachting in het hospice gereserveerd. Want we willen graag juist op die plek overnachten waar al vanaf de 11de eeuw onafgebroken broeders in de weer zijn om passanten, verdwaalden, pelgrims en ander goed volk te ontvangen. Dat loopt eerst een beetje mis, maar komt, zoals zo veel deze tocht uiteindelijk toch goed. We stappen namelijk nietsvermoedend hotel het hospice binnen om tot de ontdekking te komen dat daar èn niet gereserveerd is èn de prijs nogal boven het budget ligt. Wordt allemaal geregeld en even later zitten we in de eetzaal (lange tafels met banken) van het hospice, met de duitssprekende gastenpater Frederik achter een forse mok hete thee. Onze kamer is super: een naar wintersport en bergen ruikende kamer, helemaal van hout, met twee prima bedden voorzien van een in warm geel gestoken donze dekbed. Pelgrimeren is soms afzien, maar nu even niet. De wc en de douche zijn op dezelfde etage, maar wel helemaal aan het andere eind van de gang. Het gebruik van de douche wordt trouwens, gezien de plakkaten, ontmoedigd. Weten wij wel hoeveel warm water tegenwoordig wel kost en zijn wij ons wel bewust van het feit dat twee derde van de wereld helemaal deze luxe van lekker badderen niet kent? Ja, ja, we snappen het al. De douche wordt trouwnes niet eens warm, dus zien we er maar van af. We maken een aantal diensten mee, samen met een twintigtal anderen. In het Frans uiteraard. Daarna wordt het avondeten geserveerd. Wij maar denken dat we (leuk!) met de broeders aan de dis kunnen om te genieten van een eenvoudige doch voedzame maaltijd en een inspirerend gesprek, maar nee, in de kamer van de broeders zijn we niet welkom. begrijpelijk wellicht maar toch jammer. dan misschien in de zaal waar de andere gasten zitten die we ook in de dienst zagen? Sla en wijn doen een prettige tijd vermoeden. Maar ook dat gaat niet door. We worden in de eerder bezochte grote eetzaal geplaatst, waar twee borden en een kan water klaar staan. Oei! Ons eten wordt geserveerd, zonder sla. De wijn, daar vragen we om en die wordt vervolgens zonder problemen aangevoerd, maar even zo goed is het eenr are ervaring. Waarschijnlijk omdat wij als pelgrims zijn ingeschreven wordt er een onderscheid gemaakt. De volgende dag zit de hele eetzaal trouwens vol, want er is een groot gezelschap uit Besancon aangekomen, die op zaterdag mee doen met een door het hospice georganiseerde pelgrimstocht. We hebben besloten hier onze eerste echte niet door voetenleed veroorzaakte rustdag te nemen. Maken diensten mee, schuifelen door de gangen, laten de stilte en de sfeer op ons in werken, bezoeken het museum wat veel vertelt over de geschiedenis van het hospice, de flora en fauna en natuurlijk veel aandacht besteed aan de tot de verbeelding sprekende St. Bernhardshonden. Jammer dat sommigen zo kwijlen, hoewel, als je bijna doodgevroren gered werd door zo'n kwijlende reus, dan zal dat waarschijnlijk één van je minste zorgen zijn geweest. De honden worden nu nog wel gefokt, maar zijn niet meer in functie, zal ik maar zeggen. Te voet lopen we 500 mjeter naar de italiaanse grenspost en kijken naar de plek waar de romeinen reeds een tempel ter ere van Jupiter bouwden, bekijken het immense grafmonument wat Napoleon in het hospice voor één van zijn generaals liet oprichten, kortom, doen wat anderen op zo'n dag ook zouden doen.

's Avonds zien we dat het begint te sneeuwen en 's morgens zijn de plassen bevroren en ligt er sneeuw. We trekken ongeveer alles aan wat we hebben en gaan op pad door een (nagenoeg) witte, stille en door de stevig waaiende ijzige wind oncomfortabel landschap. Maar getroost, na anderhalf uur hebben we alles alweer uit, lopen weer in korte broek en zien we aan de italiaanse kant de eerste borden met veel informatie over de Via Francigena. Zelfs in de lantaarnpalen is het symbool van de VF verwerkt. 's Avonds halen we Gignod en onze knieen zijn ons dankbaar dat we daar stoppen.

Cor