Van te voren had ik niet gedacht dat deze verjaardag zo bijzonder zou worden. Het begon al met het ontbijt wat we samen met Jaap en Jeanne, vrienden uit Driewegen nuttigden. Er waren smsjes van het thuisfront en van Jaap kreeg ik een heuse verjaardagstoespraak, compleet met spiritueel tintje. Hij zit tenslotte niet voor niks in de kerkenraad! Ik kreeg een aantal kaarten en een brief van Andreas, een medepelgrim met wie we enkele dagen eerder optrokken. Wat een verrassing! Jaap en jeanne hadden ook een bloem voor me mee genomen, een kunst gerbera die we op gepaste en soepele wijze aan de rugzak hebben bevestigd. Als een soort post moderne Swiebertje loop ik daar momenteel nog steeds mee rond. Tijdens onze koffiepauze, ergens op een grasveldje van een kinderspeelplaats waar de plaatselijke gemeente hovenier net druk bezig was de rust met zijn grasmaaier te verstoren, kwam er ineens nog een tweede serie kaarten tevoorschijn. Daar bleken kaarten bij te zitten van mensen van wie ik dat in het geheel niet verwachtte: collega's, vrienden, kennissen uit het dorp en van elders die dankzij onze tocht en verhalen de gelegenheid aangrepen om mij te feliciteren. Omdat Jaap en Jeanne als postadres fungeerden en zij al ruim een week op vakantie waren, moesten de kaarten al ruim voor die tijd binnen zijn. De teksten die de gulle aandachtgevers aan mij schreven waren dan ook nog royaal voorzien van goede raad ten aanzien van mijn edele onderdanen. Ik kreeg een kaart van iemand compleet met een setje pleisters speciaal voor die zere plek! Dank! Ik kan jullie gelukkig melden dat de voeten zich goed houden. De eeltplek laat langzaam in laagjes los, de vellen hangen er nu letterlijk bij en de blaren daaronder zijn genezen en laten een prachtige nieuwe huid zien. Herboren! Af en toe voel ik een steek wanneer de voet teveel belast, maar dat mag geen naam hebben. Kortom dank voor alle goede wensen, voor het branden van kaarsjes, voor de vele tips, voor de raadgevingen (rust nemen, wat ik dus niet deed), het heeft allemaal geholpen, want het gaat prima! Tijdens onze lunchpauze zaten we alle vier tegen een boom in een populierenbos, een soort groene kathedraal. Komt Jaap ineens met nòg een serie kaarten aan zetten die hij als ware hij een postduif over mijn hoofd uitstrooide. Geweldig, wat een verrassing. Het hield maar niet op. Uitgebreid stonden we stil bij hetgeen een ieder schreef en ook de teksten van de wederzijdse tantes deden ons erg goed.

De avond eindigde in stijl, in een klein hotel in Viverone. Het hotel bleek zowaar een zwembad te hebben en lag aan een mooi meer. De eigenaar van het restaurant waar we aten kreeg te horen dat ik jarig was, genoot van de kaarsjes die dankzij Janneke op mijn bord konden branden en kwam met een fles dessertwijn aanzetten die we op zijn kosten konden nuttigen, nadat hij in goed en voor mij redelijk verstaanbaar italiaans, een hele uitleg erbij had gegeven.

En toen was het elf uur, zaten we nog steeds buiten, hadden voldoende en heerlijk gegeten en gedronken en kwam er een eind aan een buitengewoon bijzondere verjaardag. Jullie allen, die daar op enigerlei wijze aan bijgedragen hebben: mijn hartelijke dank. Ik zal deze dag niet meer vergeten.

O ja en de volgende dag, de 11de september liepen we weer gewoon verder, zonder jaap en jeanne van wie we ontroerd en hartelijk afscheid namen. We hebben met z'n vieren enkele bijzondere en gedenkwaardige dagen meegemaakt. Dat zijn momenten die in hart en hoofd gegrift blijven. Jaap en Jeanne gingen naar hun vakantieadres terug in Frankrijk en wij liepen naar Vercelli.

Cor

cor