Gisteren, 13 september, is de 7e zondag dat we op pad zijn. Deze zondag wil ik jullie graag meegeven. We vertrekken die dag om 8.00 uur uit Mortara, een nietszeggend stadje in de Povlakte. Net als de dag daarvoor lopen we door de rijstvelden op zand- en graspaden en langs irrigatiekanaaltjes. Het is wel apart om die gele rijstvelden met hun voeten in het water te zien. De volle rijst aren hangen al naar beneden. Hier en daar is of wordt er al geoogst. Het is erg warm, rond de 35 graden en in deze vochtige temperatuur tieren de muggen welig. Op ooghoogte zie je hele wolken mugggen. Oppassen dus dat ze niet achter onze bril komen te zitten. We spuiten ons helemaal in met Deet, een soort anti muggen spray. Behalve muggen zijn er duizenden libelle's die voor je uit dansen. Een gezellige boel, maar niet heus!! Ook op de grond moet je een en ander in de gaten houden. Het wemelt er nl. van de sprinkhanen, dikke bruine of groene en zelfs een rode soort springt steeds voor je uit. Soms is er een de weg kwijt en springt tegen je aan om vervolgens snel weer het hazenpad te kiezen. En tot slot springt er bij elke stap die je doet een horde kleine kikkertjes omhoog. Je snapt het, het is hier een gezellige beestenboel, die ik het liefst zo snel mogelijk achter me laat. Ik vrees echter dat het nog enige dagen duurt voor we deze natte omgeving zullen verlaten. De koffie- en lunchpauze houden we kort i.v.m. het rondvliegend beestenspul. Ik voel me ondertussen vies van het zweet, de Deet, een sappige perzik en het zand.'s Middags lopen we in de richting van een eenzame boerderij. Op het pad zie ik een loslopende hond lopen en aangezien de dag ervoor een loslopende hond het op mijn stevige (wandel-)kuiten voorzien had. (Zijn tanden stonden erin, maar gelukkig kreeg hij niet de kans om door te bijten!!) houd ik een z.g hondenfluitje in de aanslag......Bij de boerderij aangekomen breek er een hels lawaai los van blaffende honden. Achter het hek komen uit alle hoeken van het erf een 7-tal enorme honden tevoorschijn. Okè, ze zijn achter het hek, dan valt er niets te vrezen. Maar dan schieten er tussen de spijlen door 2 kleinere honden en die ene die er al liep, rennen al blaffend op ons af. Het moment is daar........ ik fluit.........het resultaat..........is een aanmoediging voor al die honden om nog harder te gaan blaffen. En dan......Cor geeft een brul en...... de 3 loslopende honden gaan er met de staart tussen de benen/poten vandoor. Pffffff, daar zijn we goed doorheen gekomen. Maar ik heb nog heel lang het geplaag van Cor moeten aanhoren over mijn z.g. hondenfluitje waar ik echt vertrouwen in had maar waar hij in een eerder stadium al zeer sceptisch over was. Als het nodig is, ga ik het de volgende keer gewoon weer proberen, misschien floot ik niet hard genoeg. Dat kan toch?

Aan het eind van de middag komen we in de buurt van het santuario waar we hopen te kunnen overnachten. Een kwartier voor we er zijn horen we de klokken al. Een vrolijk geklingel van steeds verschillende klokken, hoge en lage klanken, in verschillende ritmes en dat zeker een kwartier lang. Ik krijg er een plezierig gevoel bij, er wacht ons vast een goed welkom. Hoe goed? Dat krijgen jullie van Cor te horen.

Liefs, evelien