pelgrimstochten van Cor en Evelien

dagritme

Allereerst een aantal felicitatie's. Uit ons hoofd weten we dat op de verjaardagskalender in de W.C.in Driewegen de septembermaand vol staat met verjaardagen. Marten en Paul waren in de positie om telefonisch onze felicitatie's voor hun verjaardagen in ontvangst te nemen, de anderen moeten het doen met dit bericht. AD, RUUD, HANS en RIEN van harte nog met jullie verjaardag. En ..... JAAP en INEKE: jullie van harte gefeliciteerd met jullie 40-jarig huwelijks jubileum.

Wij hebben een biologische wekker. Rond 6.45 uur worden we elke ochtend wakker. Nog niet een keer hebben we een telefonische wekker hoeven te gebruiken. We staan dan dus op, douchen ons, vullen onze waterzak, pakken onze rugzakken WEER in en zien op de een of andere manier een ontbijt te pakken te krijgen. Als we een hotel hebben dan is er ook vaak wel een ontbijt te krijgen. In Italie stelt dat niet veel voor. Een stuk droog brood en een beetje jam met een kop koffie en dat is het. Zelfs de boter ontbreekt vaak nog. De laatste weken overnachten we vaak in een oratiria. Dat is een parochiehuis waar vaak een of meerdere kamers zijn die pelgrims zoals wij onderdak bieden. Ontbijten doen we dan een bar, zoals eigenlijk de Italianen zelf ook doen. Een kop cappucino met een croissant gevuld met marmelade of creme. Dat vult goed en dan kunnen we op pad. Het liefst lopen we zo vroeg mogelijk. Dan voelt het buiten nog enigszins fris aan en hebben we er heel wat kilometers opzitten voor het weer erg warm is. Onze koffiepauze is als we zo'n 2 uur hebben gelopen. Meestal hebben we dan tussen de 8 en 10 km. gelopen. Dat hangt er natuurlijk wel vanaf of we veel moeten stijgen en/of dalen en of we op asfalt of stenige paden of iets dergelijks lopen.Dan wordt het dus zoeken naar een rustplek. Daarvoor hadden tot voor kort een boom, paal, muurtje of stevig hek nodig om onze rugzak tegenaan te kunnen zetten en daar dan tegenaan te kunnen zittten. Maar sinds Jaap en Jeanne met ons meeliepen hebben we het systeem van de stokken overgenomen van Jaap (uitstekende uitvinding!!!) en kunnen we op elke gewenste plek gaan zitten. We spreiden ons zitlapje uit, ik heb een stukje tafelzeil wat prima functioneert. Cor was zo eigenwijs om van thuis een stuk plastic mee te nemen, hij vond het tafelzeiltje te zwaar. Van zijn plasticje is inmiddels niets meer over en hij heeft een nieuw stuk, ja tafelzeil, moeten kopen. We gaan zitten en trekken eerst onze schoenen en sokken uit. De voeten kunnen dan luchten, de sokken krijgen een plekje ergens in de zon waar ze weer wat kunnen drogen en dan komen de bekertjes, het lepeltje, de thermosfles met heet water en twee zakjes Nescafe cappucino tevoorschijn. En .... ons beschermengelboekje. Als de koffie eenmaal klaar is en we goed zitten, dan opent een van ons het boekje op de datum van die dag en leest de tekst die daar dan staat. Elke tekst, gedicht of lied roept wel iets op en we praten er dan nog eens goed over door. Voor ons een zeer waardevol moment. Na goed een half uur gaan de sokken en schoenen weer aan en vervolgen we onze weg voor de volgende 2 uur. Dan is het lunchpauze. Tot een eindje in Italie lukte het ons om van de ontbijtmogelijkheden ook een lunchpakketje te maken. Maar nu we verder in Italie zijn gaat dat dus echt niet meer. Bij een bakker kopen we 's morgens twee panini's en we kopen wat ham, salami en/of kaas en een yogurtje of stuk fruit en daar komen we dan de dag goed mee door. Na de lunchpauze gaan de voetjes niet zo snel meer, we worden wat vermoeider en de warmte maakt dan ook dat het allemaal niet zo soepel meer gaat. Afhankelijk van het aantal kilometers wat er dan nog gelopen moet worden, rusten we nog één keer 's middags voor we op de plek van bestemming zijn die dag.We lopen eigenlijk altijd naar het centrum van het dorp of stadje, vaak bij de kerk, om te vanuit daar te zoeken naar een plattegrond of info voor slaapplekken. En... om een flink glas bier te drinken. De eerste de beste bar wordt dan aangedaan om onze dorst te lessen. Eenmaal op ons overnachtingsadres aangekomen is het altijd weer een verrassing hoe de kamer eruit ziet. Is er een douche-toilet of zit dat op de gang.Wat is de kwaliteit van het bed e.d. Als eerste schoenen en sokken uit en onder de douche of als we echt boffen: een bad. Alhoewel dat nu al wel weken geleden is dat we dat hadden.Shirt, ondergoed en sokken gaan mee onder de douche. Twee vliegen in een klap denken we maar. Als 't lijf weer schoon en fris is en kleding ook min of meer (de sokken zijn eigenlijk niet meer schoon te krijgen!!)dan volgt de verzorging van de voeten en een korte rustpauze. Als er een internetcafe is gaan we dat eerst doen, want daar zijn we vaak ruim anderhalf uur mee bezig. En anders zoeken we een terras op en daar wordt dan het dagboek bijgewerkt, de kaarten geschreven met een korte reactie aan de mensen die een bijdrage leverden in ons boekje en de route voor de volgende dag bestudeerd, een telefoontje naar de kinderen of de moeders. Gewoon druk dus... Dat is trouwens wel eens jammer dat er zo weinig tijd overblijft om het stadje eens wat nader te bekijken. Vaak zijn we er ook te moe voor om nog weer te gaan slenteren. Vanaf de Grote Sint Bernardpas komen we trouwens nu ook regelmatig medepelgrims tegen. Je ontmoet elkaar op de overnachtingsplek of zit toevallig in hetzelfde restaurantje of pizzeria te eten. Met Andreas, een Duitse pelgrim, hebben we een goed contact. Gek eigenlijk dat je met een relatief onbekend iemand over zulke persoonlijke dingen praat en dat dat zo goed voelt. Als we elkaar ontmoeten, en daar kan best een paar dagen tussen zitten, eten we altijd samen en praten dan heel wat af. Op zulke avonden wordt het vaak wat later dan we inmiddels gewend zijn., wel 10.30 uur! Normaal hebben we het tussen 21.30 en 22.00 uur het echt wel gehad en rollen we ons bed in.Voor ik ga slapen moet ik me wel even bedenken waar dit keer het toilet is, voor als ik er midden in nacht in het donker uit moet. En de volgende dag.................. gaat alles weer net zo en zo komen we steeds verder.

Liefs, evelien

Reacties

Reacties

Peter uit Veere

Hallo Evelien en Cor. Ik ken jullie niet maar volg met veel belangstelling jullie tocht naar Rome. Ik heb respect voor jullie en geniet van jullie verhalen. Wens jullie een veilige en fijne voortzetting van de tocht.
Hartelijke groet Peter

Jacoline

mooi om te lezen hoe jullie ritme in je dag vinden en houden. Van Jaap hoorde ik al over de koffiepauze met beschermengelboekje en gesprek om half elf. mocht het boekje een keer tegenvallen (wat natuurlijk niet kan met alle toegewijde afzenders), dan hier nog een mooi gedicht/lied van Huub Oosterhuis:
'wek mijn zachtheid weer.
geef mij terug
de ogen van een kind.
Dat ik zie wat is.
en mij toevertrouw
en het licht niet haat.'
we 'gebruikten' dit lied bij een avond over spiritualiteit van een kind, afgelopen maandag in Ovezande. samen stonden we stil bij onze eigen geloofsbeleving toen we kinderen waren, en de geloofsbeleving van kinderen nu. het was een fijne avond, die we vierend begonnen en afsloten met dit gedicht, en natuurlijk de zegen van st.patrick, jullie welbekend. dat die zegen met jullie voort mag gaan, van Driewegen naar Rome (en terug)
Jacoline

Tante Janny

Lieve Cor en Evelien,

Ik wil jullie nog heel veel sterkte wensen voor het laatste eind. Want de laatste loodjes wegen het zwaarst.
Petje af hoor!

Groetjes,
Tante Janny

Gerrie en Pieter

Lieve Evelien en Cor
Eindelijk eens een reactie van ons.
We zijn jullie zeker niet vergeten en volgen jullie reis met belangstelling.
22 sept hebben we vanuit Domodossola via sms kontakt met jullie gezocht. Helaas is dat niet gelukt...(verkeerd 06 nummer)?!!
We hadden jullie op willen zoeken.
Cor bedankt voor de kaart die ik van je ontving.
We wensen jullie nog een hele goede tocht verder toe.
Liefs Gerrie en Pieter

Maaike

ik vind het zo leuk om je merken dat jullie nu echt met plezier lopen. Enkele weken geleden, met de voeten van Cor, maakte ik (en velen met mij) mij erg veel zorgen. Dat is nu niet meer; jullie halen Rome wel!
Dikke kus

Jeanne

Aangezien wij in de gelukkige omstandigheden waren om 2 dagen met jullie mee te mogen lopen, is dit stukje van Evelien wel heel herkenbaar.
Het kriebelt dan ook wel een beetje om zo los van alles onderweg te kunnen zijn. Aan een ieder laten we weten dat jullie moreel hoog is. Omdat velen zich heus zorgen maakten over de voeten van...
Ga door op de weg die jullie voor ogen hebben. En gun jezelf soms wat extra tijd om ergens rond te kijken, lopend of zittend.
Ook al is de aankomst het doel, laat het op weg zijn nu vooral prefereren.

Liefs Jeanne

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!