Wat, nu al? Maar dat is nog maar twee weken! Dat was mijn eerste buitengewoon verbaasde reactie toen we de nog komende etappes doornamen en zagen dat de afstand naar Rome zienderogen aan het slinken was. Onderweg zagen we inderdaad wel op steeds meer borden Roma verschijnen, maar ja in je gedachten is dat dan nog ver weg. Nee dus! We zouden hoogstwaarschijnlijk binnen twee weken in Rome staan. En daarmee het einde van deze tocht bereikt hebben. Dat riep meteen twee, tegenstrijdige gevoelens bij mij op. Aan de ene kant vind ik het wel mooi geweest. We zijn meer dan 70 dagen van huis weg, het is wel genoeg geweest. Ik voel me intussen een ' echte' pelgrim en hebvolop de tijdgehad om allerlei dingen te bedenken. En dat heb ik ook gedaan. Ik heb een aantal thema's en aandachtspunten uit deze weken gehaald, die voor mij deze tocht buitengewoon waarde- en zinvol hebben gemaakt. Maar daarover later meer. Mijn pelgrimstocht zouwat mij betreft overmorgen afgelopen kunnen zijn. Daar komt bij dat ikook wel weer graagnaar m'n eigen huis, de kinderen, de tuin terugga.

Er is echter, zoals zo vaak, nogeen tweede kant. Ik zou op deze manier, zo met Evelien nog veel verder en langer willen doorlopen. Je kunt je als thuisblijver en niet - wandelaar (hoewel er volgens ons een groot verschil zit tussen een wandelaar en een pelgrim), niet voorstellen hoe vrij dit leven is. Je hebt alles wat je nodig hebt bij je, op je rug. En wat verrassend weinig kan dat zijn. De vrijheid, de rust en ruimte die we elke dag ervaren wanneer we over de heuvels lopen, zijn thuis moeilijk vast te houden, dan wel terug te vinden. Ik voel me de laatste weken steeds meer 'opengaan', spreek her en der italianen aan en bekommer me er absoluut niet om dat mijn italiaans niet al te best is. Het is een geweldig gevoel van vrijheid - los- van-elk-moeten en dat is echt onbeschrijflijk bevrijdend. Ook het langzame ritme, het ritme van mijn eigen hartslag, van mijn adem, het ritme hebben we teruggevonden. Noem het het levensritme, het ritme van het universum, van de karavanen, van de pelgrims. Dat alles ( en veelmeer) zullen Evelien en ik ontzaggelijk missen wanneer we weer thuis zijn.

We sms'en naar huis over onze terugreis datum, leggen die terugreis vast. Dat is nog een hele kunst om te zorgen dat je daarna de volgende dag niet meteen met je gedachten bij thuis aan het lopen bent. Op een bepaald moment gebeurde dat toch. En dat heeft, zeker bij Evelien een dag of twee geduurd, voordat we weer thuis op de weg waren. Maar hoe we het ook wenden of keren, over een week of wat zit deze tocht erop. We betrappen ons erop dat we al wat aan het evalueren en het samenvatten zijn. Dat helpt trouwens ook goed om die duizenden indrukken en ervaringen vast te houden en te plaatsen. Nu gaan we nog twee weken volop genieten van het laatste stuk Toscane en daarna naar Lazio.

Cor