Italie blinkt in veel dingen uit: haar keuken, het landschap, het klimaat en niet te vergeten de cappuccino. Daarnaast is er nog iets anders wat wij nu al weken achtereen ervaren: gastvrijheid, of op z'n italiaans ' ospitalità'. Die gastvrijheid wordt verstrekt door veelal kerkelijke clubs of kloosters en het is (meestal) een genot om dat mee te maken. Laat ik je er eens even deelgenoot van maken.

We komen aan in Monteriggioni, een prachtig klein stadje, geheel ommuurd, met poorten en torens en bovenop een heuveltop. Een groot bord geeft aan dat er in een huis naast de kerk onderdak aan pelgrims wordt gegeven. Wij erheen. De beheerder is er al en begint meteen te praten: Waar komen we vandaan, waar gaan we heen, willen we water of koffie? Hij schuift stoelen bij en we praten wat. We geven hem onze paspoorten en hij vertelt dat de prijs voor een overnachting 10 euro is voor pelgrims die,zoals wij al langer dan vijf weken onderweg zijn. Nou dan hadden wij wel geld toe kunne krijgen! Maar goed. Willen we vanavond eten? Prima, graag zelfs. Een plaatselijke matrone zal voor 5 euro voor ons koken. Uitstekend idee. Op de tafel in zijn burootje ligt allerlei informatie, die we kunnen meenemen of inzien. 's Avonds, is ook Andreas gearriveerd en het nederlandse stel uit Zonnemaire (Frans van 72!! en Loes), en een duits stel. Die laatsten worden tijdens de maaltijd door ons toegezongen want ze blijken die dag hun 10 jarig huwelijksfeest te vieren. De fles spumante is dan ook snel leeg. Andreas, die dacht een rustige nacht te hebben, zo alleen op zijn kamer, blijkt na een korte rondgang door het stadje inwoning van vier anderen gekregen te hebben. Hij komt bij ons op de kamer slapen. In Ponte d' Arbia treffen we een groot gebouw, met douche en alles er op en eraan en een behulpzame beheerder, Giuseppe. Hij toont ons andere routes, laat kaarten zien, geeft tips over waar wel en waar niet te eten. Hij stempelt ons pelgrimspaspoort af, geeft ons de sleutels en vraagt of we die morgen op de tafel willen laten liggen. maar wel de deur goed dichttrekken! Dat beloven we. Giuseppe vertrekt weer. Andreas en wij hebben het rijk alleen. We eten aan de overkant en onze rekening wordt met 10% verlaagd omdat we pelgrims zijn. Kijk, daar houden nederlanders van! In Bolsena slapen we bij de zusters van het heilig Sacrament. Volgens mij kent de katholieke kerk een aantal sacramenten en ik weet niet van welk sacrament de zusters zijn. Het zou zomaar het sacrament van de welgemeende vriendelijkheid kunnen zijn, want hoewel het gebouw aan de buitenkant streng oogt, is er van binnen één en al vriendelijkheid en aandacht voor ons, pelgrims. Als we aanbellen worden we in een zijkamertje neergezet en wordt ons water en koekjes voorgezet. Ons paspoort krijgt twee beverige stempels. De zuster, die erg klein is (en later blijkt dat voor nog een aantal bewoners te gelden), de zuster geeft ons ook een bidprentje met de vrouwelijke heilige, die als jonge vrouw gemarteld en wel vroegtijdig de dood vond endie in de kerk aan de overkant van het pleintje wordt vereerd. Dan neemt ze ons mee naar de buitendeur. Aan de wand zit een soort lichtknopje. Kijk, zegt ze, hierop drukken, zo, en ze doet het voor en daarna met je platte hand op deze knop drukken. Ze drukt ferm met haar platte, witte, kleine hand op een rode knop die op het indrukwekkende slot op de deur zit. Ik hoor een klik en de deur springt open. Oké, dat snappen we, zeggen we. Maar zo gauw is ze niet tevreden! Nu jij, gebiedt ze. gehoorzaam voer ik de zojuist voorgedane handelingen uit en ook bij mij springt de deur, gelukkig, open. En nu naar boven, naar de douche? Nee, fout. mee naar buiten. Naar buiten? Jazeker en buiten herhaalt zich de sleutelprocedure. De zuster trekt de deur dicht en steekt de sleutel in het slot: let op, zegt ze, un quarto a direita (een kwartslag naar rechts) en dan loslaten. Nu de deur even licht naar je toetrekken en ja hoor, weer die klik. We kunnen er, bijna, weer in. Bijna, want uiteraard moeten wij dat ook nog een keer laten zien. Ook dat lukt. Trots en blij met het behalen van ons italiaanse sleuteldiploma gaan we trap op. De zuster vraagt voordat ze weer naar beneden gaat een beetje schuldbewust of het voor ons mogelijk is om een gift van 10 euro per persoon te betalen voor logies en ontbijt? Geen probleem, zo verzekeren wij haar. In een aantal van deze onderkomens wordt zelfs dat niet van je gevraagd, maar staat er een kistje met gleuf waar je je gift in kwijt kunt. 's Morgens om zeven uur is de zuster alweer op, net als wij. Ze wijst ons de ontbijttafel in een kale streng ogende ruimte. Wat meteen opvalt is de grote koffieautomaat. Je kunt het zo gek niet verzinnen, alle italiaanse koffiesmaken kun je eruit tevoorschijn halen. Kosten: 50 eurocent. We halen onze portemonnee al tevoorschijn, als zuster vriendelijk nee schudt. Ze houdt ons een doosje voor, wat op de tafel naast de automaat staat: daar liggen allemaal halve euromunten in en die kunnen gebruiken. ook hier doet ze voor hoe je het geld in de gleuf doet en hoe het bekertje eruit gehaald dient te worden. Aan tafel wens ze ons een goede tocht naar Rome en wenst ons dat dat de Heer ons zal bewaren. Dat alles doet ze met een zachte vriendelijkheid die ongekend is. Misschien zullen er mensen zijn die er niet van houden, die dit allemaal te glad vinden, die denken wat een zijden sok. Wij hebben zo langzamerhand de overtuiging gekregen dat de wereld en heel stuk beter af zou zijn met een heleboel van deze 'zijden sokken' dan met wat er nu soms rondloopt of de lakens uitdeelt. En het is precies deze vriendelijkheid zonder iets terug te verwachten, die wedag in dag uitervaren wanneer weop deze gastvrije plekken overnachten.Op de ene plek liggen lijsten met overnachtingsmogelijkheden voor de rest van de tocht klaar, elders wordt aangewezen waar de koffie staat en hoe de wasmachine werkt. We mogen, als we dat willen, tegen belachelijk lage bedragen 's avonds mee eten als we dat willen, er liggen uitgedraaide kaarten klaar voor de volgende etappes. Altijd handig voor types, zoals ik, die zijn routeboekje verliest. Dat alles gebeurt met eenvanzelfsprekende virendelijkebelangeloosheid die ons vaak met enig schuldgevoel achterlaat. De katholieke kerk als instituut is nog steeds in Italieeen machtsblok zonder weerga, maar deze gastvrije, dienende kant is ook een deel van die werkelijkheid. Kunnen wij ons iets dergelijks in ons land voorstellen?

Cor