Voordat we onze reis begonnen, hadden we er goed over nagedacht: we wilden in een weekend thuiskomen om onze kinderen en partners de mogelijkheid te geven samen met ons de thuiskomst te vieren. En we wilden graag een paar dagen in Rome doorbrengen. Hoewel we al eens eerder in Rome waren is en blijft het een fascinerende stad. Het leek ons ook goed om een paar dagen als een soort overgang van de tocht naar het meer gewone leven te gebruiken. Zeg maar een soort sluis om van het ene niveau naar het andere niveau te komen. Nou, die fraaie en rationele gedachten kwamen niet uit!Eigenlijk wilden we allebei het liefste op woensdag meteen naar huis. maar ja, ik had een dag of tien eerder een terugvlucht geboekt op vrijdag vanwege het thuiskomen in het weekend, dus dat ging niet zomaar. We hebben uiteindelijk twee dagen door Rome gelopen, gezworven en gezeten, maar ervan genoten hebben we niet. Wat een herrie, lawaai, stank. En is er wel een tijdstip waarop er géén tientallen groepen toeristen, voorafgegaan door van komische uithangbordjes voorziene gidsen, door de eeuwige stad rondlopen? We voelden ons geen toerist, nog steeds pelgrim en dan is de weg veel meer ons thuis, dan dit eindstation. Toen we op donderdagmorgen van het ene naar het andere slaaponderkomen gingen, deden we dat lopend, rugzak op. Kijk en dat beviel meteen weer buitengewoon goed. Dat gevoel was er ook op vrijdag toen we vanuit het hotelletje naar het station Termini liepen. Zullen we doorlopen naar het vliegveld, vroegen we voor de grap aan elkaar. Toch maar niet gedaan.

Op vliegveld Eindhoven stond ons ontvangstcomité al klaar: kinderen, kleinkind eneen spandoek!Hartelijke, emotionele omhelzing: we zijn weer thuis! Snel naar huis gereden. De laatste twee kilometer naar huis wilden Evelien en ik lopend afleggen, hand in hand, zoals we ook, hoe lang geleden lijkt dat nu, op 26 juli vertrokken. We lopen ondanks de koude in onze korte broek, mar wel met onze geweldige softshell aan. Het gaat ook nog even regenen, maar we lopen gewoon door. Vlak voordat we het dorp binnenlopen stopt er een ons tegemoetkomende auto. Het raampje wordtnaar beneden gedraaiden een ons onbekende vrouw feliciteert ons hartelijk met het halen van Rome en heet ons weer hartelijk welkom thuis. Ze heeft, zo zegt ze, onze hele tocht gevolgd en is er erg van onder de indruk. Dan rijdt ze weg, ons in opperste verbazing (en trotse blijdschap ook ja) achterlatend. Wie was dat? Dorpsgenoot? Iemand die onze website heeft gevolgd, maar hoe kent zij die site dan? We kennen haar werkelijk niet. Toch is het geweldig leuk om zo verwelkomd te worden. dat wordt nog leuker wanneer even later Jaap, onze vriend die samen met Jeanne, zijn vrouw een paar dagen met ons meeliepen, ons achterop rijdt. Hartelijke omhelzing en kussen! Het laatste stuk lopen we weer hand in hand verder. Onze oudste zoonkomt ook net aanrijden met Nelleke en hun twee kinderen. We roepen de naam van de jongste die net bij vader jelte uit de auto stapten Hester van (bijna) 3 komt meteen parmantig aangerend. Ze struikelt nog nèt niet over haar eigen benen. Ik klop even bij Frank, de buurman op de ramen. Hij staat te koken en is verrast ons te zien. Een snelle blik in de tuin, hoe ziet die eruit (erg goed trouwens!) en dan zijn we thuis, met alle vier kinderen, partners en kleinkinderen. Zoals bij ons gebruikelijk is het dan ook meteen een geweldige drukte van belang. ik sleep stoelen aan van boven, er wordt koffie gemaakt, eten wordt opgewarmd, taart klaargezet. Speelgoed wordt van boven gehaald en de poezen vluchten voor dit lawaai naar buiten.Iedereen vertelt van alles, nu eens is er één die alle aandacht heeft, dan wordt er in twee, drie groepjes gepraat.We vertellen over onze ervaringen en zeggen erbij dat we in de komende weken nog wel veel meer kwijt zullen willen.De ervaringen zijn nog te vers en te onaf om al een volmaakt afgewogen antwoord te geven opwelke vraag dan ook. Als je dat al zou willen, volmaakte, afgewogen antwoorden geven!Er is voor eten gezorgd en voor een paar flessenprosecco. Van het vliegveld heeft Evelien een fles Aperol meegenomen en we kunnen dus ook ons pelgrimsdrankje maken: Spritz! We zijn weer thuis, maar denken nog met zoveel weemoed terug aan de tocht, aan de weg, aan de ervaringen, de ontmoetingen. Met name die tientallen reacties van mensen op onze site en onze verhalen, hebben ons verbaasd, verrast en soms,gesteund. Familie, vrienden, bekenden, collega'smaar ook volstrekt onbekenden reageerden op de verhalen of de foto's. We gaan ze hier niet allemaal opnoemen, maar sommigen hadden precies op een voor ons cruciaal moment een bijdrage. Toeval? Ikzelf heb zelden gereageerd wanneer ik op de site van de één of andere pelgrim terecht kwam, maar ik heb nu ervaren hoe waardevol zo'n reactie kan zijn. Ik zal m'n leven beteren!

De weg, metafoor voor de levensweg, dat is wat we de afgelopen weken in alle volheid hebben ervaren. Hoewel je wat mij betreft niet persé zo'n lange tocht hoeft te maken als wij, zou ik iedereen aanraden om deze ervaring ook op te gaan doen. Het is een bevrijdende en verrijkende ervaring. We zijn mensen van de weg.

Cor en Evelien